Het avontuur is begonnen!

Vanochtend om kwart over 7 at ik mijn laatste stroopwafel voor lange tijd, met paps, mams en zus op Schiphol. Twee grote koffers vol met kussenslopen, foto's, lieve briefjes, kaartjes, en afscheidscadeaus heb ik ingecheckt, om te zorgen dat ik 5 maanden lang kan overleven aan de andere kant van de oceaan. Nog behoorlijk onder de indruk van alle afscheidsmomentjes die ik in de afgelopen 2 weken heb beleefd, zat ik vanochtend opeens in de grote blauwe Belgische jet die mij naar mijn exchange avontuur in Florida zou brengen. Verdacht rustig was ik er onder, onwerkelijk als het nu nog steeds lijkt. De vlucht ging voorspoedig, m'n buurman bij het raampje had denk ik een roes van Oud en Nieuw uit te slapen, want hij heeft 11 uur lang niet gepraat, zijn ogen open gedaan of geplast. Eenmaal in Orlando gebood de douane me naar een apart hokje te gaan, waar ik samen met nog wat anderen in hetzelfde schuitje zat te wachten op het vonnis. Een Nederlands meisje voor mij kreeg tranen in haar ogen, want mistte papieren en werd bijna op een vlucht naar huis gezet. Wat ze zeggen over Amerikaanse douaniers, dat ze geen humor hebben én doen alsof ze de FBI zelf zijn is waar. Tijdens het wachten in het hokje raakte ik in gesprek met een jongen uit Utrecht die aan dezelfde universiteit gaat studeren. De douaniers kapten ons gesprek af met gesis en het verzoek geen taal behalve Engels te spreken, omdat we complottheorieen aan het smeden kunnen zijn. Ik anticipeerde met wat je in deze situatie moet doen: ja en amen knikken (of 'yes'dan he want geen nederlands). Toen ik 'free to go' was was ik in mijn enthousiasme alweer helemaal vergeten dat er een Nederlandsverbod heerste en maakte ik bijna de fatale fout door in Nederlands te vragen of ik en de jongen een taxi konden delen. Ik moest maken dat ik wegkwam, en respect hebben voor autoriteiten. Oeps.. Maar de taxi is gedeeld en ik ben vrij als een vogel in de States. Genoten heb ik van het taxiritje. De taxichaufeur en mijn reisgenoot waren in een discussie over rockmuziek verwikkeld, waar ik me al snel aan heb onttrokken en de omgeving door het raampje heen op me in liet werken. Wat een andere wereld. Ik heb al meerdere McDonaldsen en Dunkin' Donuts geteld, maar ook schietclubs kwamen voorbij en grote Amerikaanse auto's, die gek in verhouding staan tot de kleine Amerikaanse huisjes. We hebben zelfs 'in de file' gestaan: 3 minutenlang wel, maar liefst 20 auto's achter elkaar. Zou knooppunt Hoevelaken nog wat van kunnen leren. Het landschap en de wegen zijn hier zo uitgestrekt, heel anders dan dichtgebouwd Nederland. Bovenden is de combinatie van kerstbomen en 25 graden (jaaa) ook vrij gek.
Morgen vertrek ik rond twaalf met de Greyhound bus naar Gainesville, wat mijn definitieve stop en thuisbasis is voor komende tijd. Wordt vervolgd!